Ακρίτας εσταμάτεσεν

Ση ποταμί την άκραν

Να πίν και να δροσίσκεται

Και να σπογγίζ τα δάκρα τ΄

Σον πόλεμον ντο έτονε

Σην τελευταίαν μάχην

Το άλογόν ατ ντόκανεν

Βαθέα απάν σην ράχην

Εβγάλ την σάπκα τ΄και γομών

Και δία το σο χαϊβάν΄ατ

Πρώτα να πίν το άλογον

Κι επεκεί βρεσχ το κιφάλν΄ατ

Πία πουλόπο μ΄ με την ψυς

Πία με τα τσικάρεας

Πόσα φοράς γουρτάρεψες

Εμέν με τα ποδάρεας

Εκλείστεν να περ και για τατόν

Ξαν να γομών τη σάπκαν

Θερείς τραβήχτεν το νερόν

Επήεν σην άλλ΄την άκραν

Εσκώθεν απάν το παλληκάρ

Σκώθεν σασουρεμένον

Συρ το σπαθίν ασό θηκάρ

Γιαμ είναιν μαεμένον

Εάν είσαιν δαιμονικόν

Εγώ είμαι ακρίτας

Πέει με κι εσύ το όνεμας

Ν΄ακούγω τη λαλίας

Πυξίτες είναιν τ΄όνεμα μ΄

Και κ΄είμαι δαιμονικόνι

Κι ασά πολλά τα δαέκροπα

Εν άλικον το νερόνι μ΄

Και ξαν απές ασά νερά

Εξέβεν τρανόν λαλίαν:

Τα χώματα τον βίον μουν

Να πέρουμε άλλον μίαν

Άμα μπορείς και κλώσκεσαι

Κι ατός είπε σον Πυξίτεν

Κι εμείς πάμε και πέρομεν

Τον βίον και τ΄οσπίτεα

Κι εσκώθεν αέρας και βοήν

Ετρέμαν τα ρασία

Έρθαν κι εχπάσταν τα νερά

Κι εγέντον χαλασία

Αφρούς εβγάλνεν το νερόν

Ταράεν το γουήν ατ

Κι εκλώστε οπίς και πάει οπίς

Οπίς εις την πηγήν ατ.

Τακματζίδης Ελευθέριος