Ατώρα
ξαν επέμνα μόνος
Εκλώστα
σην καμονήν
Άντεχα
σην μανασίαν
Κι
ενεποίνα υπομονήν
Τον
πόνον εποίκα φίλον
Τη
καρδιάς ιμ αδερφόν
Κι
έρθες ξαν οπίς πουλόπο μ΄
Κι
έλλαξες το κάρδοπο μ΄
Επόνεσέ
με η μανασία
Άμον
το χάθεν το φως
Ας
το έφυες τρυγώνα μ΄
Ο
πόνος έντον εχθρός
Πώς
εταγιάντσεν η καρδία σ΄
Κι
εφεκες με μαναχόν
Και
να ατώρα απές σα ψύα μ΄
Έγγες
με το σειμωνκόν
Τακματζίδης Ελευθέριος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου