Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012

Την χαρεσίαν έχατεν
Απές σα δύο χερε΄μ
Όντες κρατώ εσέν πουλί΄μ
Καπατεύω τ΄αστέρε

Κι θα είμαι μαναχός
Πεκιάρτς κι αχπαραμένος
Σίτε με σεν εβρέθα εγώ
Σην σέβνταν τσιλιαγνένος

Άμον ζαντός να λάσκουμαι
Αμον τρελός λαγκεύω
Σα σύννεφα να τραγωδώ
Σα στράτας θα χωρεύω

Τακματζίδης Ελευθέριος
Εμέν λέγνε με Λεφτέρ
Και θα πέρω σιλεφτέρ
Σο κιφάλι σ΄,ντούνα το
Κρούγω και τσακώνα το

Για τεσέν σκύλας κουτάβ
Ένουμνεν άμον ουράδ
Από πίσις λάσκουμαι
Με τη μανά μ΄,χολιάσκουμαι

Χάτεψον ατέν την τσούνα
Ατέ θα κάφτ τεσόν την γούνα
Νε ηξέρ να μαερεύ
Μόνον θελ να υπαντρεύ

Μάνα μην υβρίεις ατεν
Γάρηάμ θα είναιται
Θα είναιν καλόν κορίτς
Θα μαθάν και το χαβίτς

Τακματζίδης Ελευθέριος
Πέρω σύρω το τοξάρι μ
Απάν σην κεμεντζέν
Τα μουράτε και τα πόνιε
Πάγνεν κι έρντανεν

Το τοξάρι μ φαρμακώθεν
Ασά βάσσανα μ
Και ν΄η κεμεντζέ μ νεβράχτεν
Ασά δέκροπα μ

Τραγωδώ για τα σεβντάδες
Ντο καίγνεν την ψυν
Και για τοι ανθρώπς ντο κ΄έχνεν
Να τρώγνεν ψωμίν

Έρθανε καιροί και χρόνιε
Πολλά δύσκολα
Ούλ οι ανθρώπ να προσκυνούνεν
Μόνον την παράν

Μόνον την παράν τερούνεν
Χάσαν τον Θεγόν
Κι ασην γούλατουν εξέγγαν
Πούλι μ τον Σταυρόν.

Τακματζίδης Ελευθέριος
Ατώρα λές με ν΄ανασπάλω
ωφ, ατά ντο έσυρα
Σhίλε χρόνιε κι αν περάνεν
ωφ, πούλι μ΄ κ΄είναιν πολλά

Ηξέρτς ντο εν να ελέπς τον κύρης
κρεμαγμένον σον σταυρόν
Συγγενούς τε και γειτώνους
να ρούζνε άπες σον κρεμόν

Παλληκάρε απές σ΄ορμάνεα
έσπαζαν κι επέταναν
Έκοφταν και τα κιφάλεα
κι οι Τουρκάν εγέλαναν

Άχαρα μαύρα γαρήδες
με τα χάταλα σο χερ
Το ίναν κράτναν σην εγκάλια
τ΄άλλα άμον σιλευέρ

Σην εγκάλια τα μικρά τουν
και ν΄εσύρναν τα τρανά
Να γουρταρεύνεν τα μωρά τουν
και τη χώρας τ΄ορφανά

Κι ενεντύναν τα κορτσόπα
με γρεάδων λώματα
Τσεμπέρ κι αλεύρεα σα μαλλία
οι τουσμάν μη κλέφνατα

Τακματζίδης Ελευθέριος

Έμορφέσα, έμορφέσα
Άμον όραμαν μαέσσα
Τα γριτζίλια σ΄ σκουντουλίζνε
Για τ΄εσέν ούλ πουσπουρίζνε

Όθαν πάς και πορπατείς
Μό την πίστης ντό θερρείς
Τη χωρί τα παλληκάριε
Επέμνανε άμον λιθάριε

Μάϊσσα παρχαρομάνα
Και τριγώνα και ρομάνα
Το ισμάρεμαν τ΄εσόν
Το χωρίον παλαλών

Τα μαλλίας καστανά
Και τ΄ομμάτες γαλανά
Τα χερώπα σ΄,μάλαμαν
Ωφ-ωφ.Και φορείς κοντό φιστάν

Τα ποδάρες εν πλουμία
Τσίλιαξόν ατα άλλον μία
Το φιστάνι σ΄, εν κοντόν
Φάνθεται το αντζοφόρ

Πορπατείς κι εφτάς ζεμίαν
Πουγαλεύτε η γειτονεία
Σα στομόχειλα σ΄, γουρπάν
Εζάντιναν και τον ποπάν

Λέει ατον η ποπαδία:
Να θεμάσε νερεαξία
Ντο τερείς το χάταλον
Αύτο εν μικρόν μωρόν

Λέει ατεν και ο ποπάς:
Την δουλεία σ΄,να εφτάς
Είπεν ατο κι ο Θεγόν
Κι εν το τέρεμαν κακόν

Τακματζίδης Ελευθέριος
Σε σεν Θεέ μ΄ προσεύχουμαι
Και μάνα Παναΐα
Όλιον τον κόσμον φύλαξον
Και όλια τα παιδία

Χριστέ μ΄, εσέν παρακαλώ
Με δεάκροπα σ΄ομμάτε
Τον κύρη μ΄,πα βοήθατον
Να σκούτε ασά κρεβάτε

Μόνον εσύ μπορείς κι εφτάς
Να λαρουνται τα πόνε
Εσύ είσαιν το στήριγμαν
Σα δύσκολα τα χρόνε

Κι αν κ΄επορεί να είναιτε
Να εύρηκ την υεία τ΄
Δύο ημέρας δώσε ατον
Να πέρω την ευλοΐα τ΄

Τακματζίδης Ελευθέριος
Το φίλεμαν κι κανείτε με
Εσέν για να χορτάζω
Σπίγγω, φιλώ και δάκω σε
Φοβούμαι εσέν ομματιάζω

Ασης σεβντά σ΄, εμέτρανα
Τα πόνιε σο τεασπίχι μ΄
Μαέσσα πώς εποίκες με
Κι εξέγγα το πουίχι μ΄

Ωφ σην εγκάλια σ έρουξα
Παχτσίτσα απές σα τόρεα σ΄
Ναηλί πουλί μ΄, θα είνουμαι
Ναλία σα ποδάρεα σ΄

Ασης σεβντά σ΄, εμέτρανα
Τα πόνιε σο τεασπίχι μ΄
Μαέσσα πώς εποίκες με
Κι εξέγγα το πουίχι μ΄

Χαλάλ να είναι για τεσέν
Τ΄εποίκα και θα φτάγω
Γουρπάν ση μάνα σ΄, την τσιαζού
Και τον κύρης τον μάγον

Ασης σεβντά σ΄, εμέτρανα
Τα πόνιε σο τεασπίχι μ΄
Μαέσσα πώς εποίκες με
Κι εξέγγα το πουίχι μ΄

Τακματζίδης Ελευθέριος
Ατώρα ξαν επέμνα μόνος
Εκλώστα σην καμονήν
Άντεχα σην μανασίαν
Κι ενεποίνα υπομονήν

Τον πόνον εποίκα φίλον
Τη καρδιάς ιμ αδερφόν
Κι έρθες ξαν οπίς πουλόπο μ΄
Κι έλλαξες το κάρδοπο μ΄

Επόνεσέ με η μανασία
Άμον το χάθεν το φως
Ας το έφυες τρυγώνα μ΄
Ο πόνος έντον εχθρός

Πώς εταγιάντσεν η καρδία σ΄
Κι εφεκες με μαναχόν
Και να ατώρα απές σα ψύα μ΄
Έγγες με το σειμωνκόν

 Τακματζίδης Ελευθέριος
Θεέ μ΄,ποίσον με αετό
Να σκούμαι πετώ και φεύω
Να πάγω ελέπω την καλή μ΄
Ατέν το κι γιανεύω

Έρθα πουλί μ΄,να πέρω σε
Ασή Πάφρας τα ρασία
Ακούγω παίζνε κεμεντζέν
Σ΄όλεν την Αμασείαν
Τίνος κορίτς παντρεύκεται
Και τίνος θαγατέρα
Τερώ σ΄αλάι εσύρνανεν
Τεμόν την περιστέρα

Αναθεμά-αναθεμά
Διπλά αναθεμάτους
Τον κύρην και την μάνα σου
Και χίλιααναθεμάτους

Και σα ψηλά ντ΄επέτανα
Ζαλίγα, θερρώ θα ρούζω
Ωφ πως θα ζω χωρίς εσέν
Τον θάνατον νουνίζω

Όντες έρθα με το σιμάδ
Να φτάγωσε τεμώνι
Τα κύρουκα σ΄,κι εδέκανε
Να πέρω σε τρυγώνι μ΄

Είπανε:είσαι εφτωχός
Εσύ ξάι κι έεις ζενγκία
Και για τατό εχπάστα εγώ
Εχάθα σην ξενητείαν

Ανάθεμα-ανάθεμα
Διπλά αναθεμάτους
Τον κύρην και την μάνα σου
Και χίλιααναθεμάτους

Τακματζίδης Ελευθέριος
Ασού Πόντου τα χωρία
Έρθανε τρία παιδία
Δύο αγούρ κι ένας κουτσή
Ασήν Μάτσκαν μαναχοί

Ο ένας επήεν σο Κιλκίς
Η άλλε Καλαμαρία
Ο πάσιας τουν σο Κορδελιό
Κ΄ εβρέθαν άλλον καμίαν

Ο Κώτσος ντ΄επήεν σο Κιλκίς
Έπαιζεν και τραγώδνεν
Η λύραν ατ΄ κοκκύμελον
Η λάλια τ΄, αηδόν εν

Η Μάρω μικρή υπάντρεψε
Κι εκλείστεν σα τσαμούρε
Εποίκεν πέντε χάταλα
Τα πέντε πα αγούρε

Ο Πάντζον έρθεν σο Κορδελιό
Έχτισεν και τ΄οσπίτν ατ΄
Κ΄εχάρενα ο άκλερον
Έχασεν τη γαρήν ατ΄

Επέρεν τα στράτας κι έφυεν
Επήεν ση Γερμανίαν
Αρρώστεσεν κι επέθανεν
Μακρά σην ξενητείαν

Τακματζίδης Ελευθέριος
Σον καφενέν εκάθουμνες
κι εκούρταναμ ρακία
σο μουχαπέτ τραγώδαναν
όλοι γιοσμάς παιδία


Τα πόνιε πούλι μ΄,έν πολλά
Και πώς θα πιδιαβαίνω
Να ανασπάλω κι επορώ
Τα τσικαρε μ΄, χασεύω.

Έναν ρακήν για την σεβντάν
Και ίναν για τον πόνον
Έναν καϊτέν για την μανάν
Και ίναν για τον Πόντον

Τα πόνιε πούλι μ΄,έν πολλά
Και πώς θα πιδιαβαίνω
Να ανασπάλω κι επορώ
Τα τσικαρε μ΄, χασεύω.

Σύρον πουλί μ΄,την κεμεντζέν
Να πίνω έναν κι άλλο
Κι άμα τελείται το ρακήν
Θερρώ πως θ΄αποθάνω

Τα πόνιε πούλι μ΄,έν πολλά
Και πώς θα πιδιαβαίνω
Να ανασπάλω κι επορώ
Τα τσικαρε μ΄, χασεύω.

Τακματζίδης Ελευθέριος
Σίτ΄εθολώγα ασό ρακήν
Είδα σε να χορεύεις
Κι εγώ ο πεκιάρτς ενούνιζα
Σ΄ίναν Θεγόν πιστεύεις

Ελέπω στείλτς μεν το ισμάρ
Με τ΄έμορφα τ΄ομμάτες
Ατά το βάλνεν άψιμον
Κι εφτάνεσε κομμάτε

Κι ασό τσαλίμις το τρανόν
Επέμνα αχπαραμένος
Κι ασήν καρέκλαμ έρουξα
Γιατί έμνεν μεθυγμένος

Χόρεψον πούλιμ χόρεψον
Χόρεψον για τ΄εμένα
Τη λογαρίαν μη νουνίεις
Όλια εν πληρωμένα

Τακματζίδης Ελευθέριος
Εϊ μάνα καλομάνα για πέει με
Ατά έσαν αλήθεια;
Εχάτεψαν τη τεμετέρτς
Κι εκάψανε τ΄οσπίτε;

Κι επέρανε τον βίον
Το αίμαν και την γην
Και βάσσανα και προσφυγιά
Εσέγγανεν σην ψυν;

Εί ρίζαμ, πούλιμ άξον με
Σ΄ατό την κοινωνίαν
Πολλοί φογούντανεν να λεν:
Ατό εν Ιστορία

Ε! έρθαμε και ετράνηναμ
Σα έμορφα τα μέρεα
Έρθανε κι εκαπάτεψαν
Τη τουσμανή τα χέρεα

Ανθρώπ εσπάζανε τ΄ανθρώπς
Ατό εν αμαρτία
Ετσάιζαν εβλαρκιζαν
Βοήθα Παναΐα

Τραντέλλεναν εσκώτοσαν
Μουρτάρτσαν τη γαρήν ατ
Εφούρκσανεν τη μάναν ατ
Κι επέραν το παιδίν ατ

Εγώ ατά το λέγω σε
Πουλίμ εν Ιστορία
Πριν ν΄αποθάνω ούλ να λεν
Έτον ΓΕΝΝΟΚΤΟΝΙΑ.

Τακματζίδης Ελευθέριος
Τη Γυργηρή τα χρώματα
Φορόγατα σο κιφάλις
Να φώταζνε τα μάλλοπας
Και τ΄έμπρφον το σάλις

Ποίσον σπαρέλ το κόκκινον
Το πράσινον γελεκόπον
Την ψυν, τ΄αχούλιμ έκαψες
Έπαρ και το καρδόπομ

Φότα, ζιπούναν και καμίς
Πλουμία γερανέα
Έπαρτα κι έλα με τ΄εμέν
Να χτίζομε φωλέαν

Το κίτρινον να εν βρασχιόλ
Και νυφικόν το άσπρον
Φορείς, φωτάεις κι άλλο πολλά
Ασής Βηθλέμ το άστρον

Κι εγώ θα πέρω πούλοπομ
Τον Γυργηρήν τον ίδιον
Σην γούλας να κρεμάνα τον
Να ελέπ σεν κι εβγέν ο Ήλον

Τακματζίδης Ελευθέριος
Ακρίτας εσταμάτεσεν
Ση ποταμί την άκραν
Να πίν και να δροσίσκεται
Και να σπογγίζ τα δάκρα τ΄

Σον πόλεμον ντο έτονε
Σην τελευταίαν μάχην
Το άλογόν ατ ντόκανεν
Βαθέα απάν σην ράχην

Εβγάλ την σάπκα τ΄και γομών
Και δία το σο χαϊβάν΄ατ
Πρώτα να πίν το άλογον
Κι επεκεί βρεσχ το κιφάλν΄ατ

Πία πουλόπο μ΄ με την ψυς
Πία με τα τσικάρεας
Πόσα φοράς γουρτάρεψες
Εμέν με τα ποδάρεας

Εκλείστεν να περ και για τατόν
Ξαν να γομών τη σάπκαν
Θερείς τραβήχτεν το νερόν
Επήεν σην άλλ΄την άκραν

Εσκώθεν απάν το παλληκάρ
Σκώθεν σασουρεμένον
Συρ το σπαθίν ασό θηκάρ
Γιαμ είναιν μαεμένον

Εάν είσαιν δαιμονικόν
Εγώ είμαι ακρίτας
Πέει με κι εσύ το όνεμας
Ν΄ακούγω τη λαλίας

Πυξίτες είναιν τ΄όνεμα μ΄
Και κ΄είμαι δαιμονικόνι
Κι ασά πολλά τα δαέκροπα
Εν άλικον το νερόνι μ΄

Και ξαν απές ασά νερά
Εξέβεν τρανόν λαλίαν:
Τα χώματα τον βίον μουν
Να πέρουμε άλλον μίαν

Άμα μπορείς και κλώσκεσαι
Κι ατός είπε σον Πυξίτεν
Κι εμείς πάμε και πέρομεν
Τον βίον και τ΄οσπίτεα

Κι εσκώθεν αέρας και βοήν
Ετρέμαν τα ρασία
Έρθαν κι εχπάσταν τα νερά
Κι εγέντον χαλασία

Αφρούς εβγάλνεν το νερόν
Ταράεν το γουήν ατ
Κι εκλώστε οπίς και πάει οπίς
Οπίς εις την πηγήν ατ.

Τακματζίδης Ελευθέριος
Το νταούλ και η ζουρνά
Αραεύνε μαχανά
Άμον χάταλα ταβίζνε
Ποίος εφτάει την χαράν
Ποίος έφταει την χαράν
όι-όι την χαράν

Μούστας τρώγω άμον χαϊβάν
Λέει το ντάουλ σην ζουρνάν
Και ούλ με τεμέν χορεύνεν
Ούς να έρτε το μέρωμαν
Ους να έρτε το μέρωμαν
Όι-όι το μέρωμαν

Η ζουρνά χολιάσκετε
Το μέρωμαν έρσχετε
Με το φύσεμαν ντ΄εφτάγω
Τα κορτσόπα χόρευνε
Τα κορτσόπα χόρευνε
Όι-όι χορευνε

Ρώτεσαν την κεμεντζέν:
Πέει μας πα κι εσύ ντο λες
Ας έμας με τίναν ιεύς
Και με τίναν τεσιρεύς
Και με τίναν τεσιρεύς
Όι-όι τεσιρεύς

Το νταούλ δί(ν) τα φτερά
Και χορόν φτάει η ζουρνά
Άμα δίχως κεμεντζέ
Πούλι μ΄ κ΄είναιτε χαρά
Πούλι μ΄κ΄είναιτε χαρά
Όι-όι-όι χαρα.

Τακματζίδης Ελευθέριος
Ποίσον έμορφον καϊτέν


Σο χαρτίν γράφτω τα πόνεα
Και τυλίγουνταν τα λόγεα
Ποίος θα γράφτ την μουσικήν
Εφτάει σα λόγεα το ζεγκήν

Έρτε η Μούσα καπατεύ με
Περ τα χέρεα μ΄κι ορμηνεύ με
Ατός ντο γράφτ την μουσικήν
Ασ΄ εμέν, πολλά πονεί

Έλα πούλιμ παρ τα ψύαμ
Σο χαρτίμ βάλον πλουμία
Ζουρνά, ντάουλ, κεμεντζέν
Ποίσον έμορφον Καϊτέν


Τακματζίδης Ελευθέριος
Γιοργάνεα και τοσέκεα

Είκοσι Καλομηνά
Πάσχεά τα πρόατα
Όλια οξόκα ασό μαντρίν
Έχνεν τρανόν το μαλλίν

Με το γουρχουλούγ σο χερ
Αυκά απλώνω το μιντέρ
Βάλω απάν τα πρόατα
Να μπορώ κουρεύατα

Πέρω τ΄άσπρον το μαλλίν
Κοπρεμένον και γιαγλίν
Δίγατο ση θαγατέραμ
Να πλύνε ατο απές σην βέτρεαν

Κουβαλεί με το λαήν
Το νερόν ασό ορμίν
Θα φτάει ατο τρία νερά
Να παστρίζε ατο καλά

Δύο ημέρας σον Ήλον
Απλωμένον να στεγνών
Τοπλαεύατο κουμούλ
Να είναι τε άμον καφούλ

Με χλαού και με δεαβρία
Κοπανούνε τα μαλλία
Γαρήδες και συνυφάδες
Τα παιδία κι οι γρεάδες

Κρούνατα ους να παρλαεύνε
Και τα κούστια τουν να φεύνε
Τότε φτάγνε μαξιλάρεα
Και τοσέκεα και γιοργάνεα

Φτάγνατα για να χουλίνταν
Τα μωρά τουν όντες κείνταν
Ασο βράδ ους να μερών
Όντες έρτεν Χειμωνκόν

Tακματζίδης Ελευθέριος
Ατά έν όλια αληθινά
Μη λές εν παραμύθιε
Ντο να λέγω; ντό να λέγω εεε
Ατόσα χρόνιε έρημα
Ζούμε σε ξένα οσπίτιε

Κλέφτω τα όνειρα τεσά
Τεμά εν σασουρεμενα
Ντο να λέγω; ντο να λεγώ εεε
Πατρίδα έν που κάθεσαι;
Πατρίδα εν το εχπάστες;
Ντό να λέγω; ντο να λέγω εεε
Πατρίδα έν ντο εχπάστες;

Απές σ΄ορμάνε σα ρασιά
Σα έμορφα παρχαρε
Σιλια χρόνε.Σιλιά χρόνε εεε
Ντο έκλαψα πρώτην φοράν
Να κλώσκουμαι νουνίζω
Σιλια χρόνε.Aς εν σιλιά χρόνε εεε
Να κλώσκουμαι νουνίζω.

Τακματζίδης Ελευθέριος
Να έρχουμε και προσκυνώ
τα μαύρα τα ταφία
Τ΄ εχάθανεν οι τεμετέρ
Ση Πάφρας τα χωρία

Να πέρω ίναν άγιον λιθάρ
Και ίναν βούραν χώμαν
Το χώμαν να εφτάγω φυλαχτόν
Και το λιθάρ κορώναν

Σο Νταγ-Μαντέν να λάσκουμε
Σα λίβιε το κρυμένον
Ντ΄επάτεσεν τη σκύλ΄ο γιόν
Ο άπιστον τουσμάνον

Να πέρω ίναν άγιον λιθάρ
Και ίναν βούραν χώμαν
Το χώμαν να εφτάγω φυλαχτόν
Και το λιθάρ κορώναν

Και σου Μελά το ράσιοπον
Ση Μάτσκας τα ορμάνια
Να προσκυνώ σο μοναστήρ
Των Πόντιων την μάνα
Να προσκυνώ την Παναγιάν
Των Πόντιων την μάναν

Να πέρω ίναν άγιον λιθάρ
Και ίναν βούραν χώμαν
Το χώμαν να εφτάγω φυλαχτόν
Και το λιθάρ κορώναν

Τακματζίδης Ελευθέριος